Vandaag zijn we gestart in de beurt van het Best Western Hotel in Groningen met onze wandeling en liepen we langs de randen van het Paterswoldsemeer richting Haren. Het was een prachtig zonnige dag en daarom waren er veel studenten langs het Paterswoldsemeer te vinden. Het viel ons op hoeveel internationale studenten we hoorden die blijkbaar er voor gekozen hadden om in Groningen te blijven tijdens deze lock down waar we al een paar weken in zitten. Het zal voor deze jongelui niet makkelijk zijn, ver weg van familie en vrienden en niet betrokken bij de dagelijkse praktijk in hun eigen vaderland. Evengoed was het voor hen net als voor ons een prachtige dag om te ontspannen en gezelligheid te zoeken bij elkaar (op 1,5 meter).

Eigenlijk vond ik het helemaal niks om zo te beginnen, het was warm en druk, Britt zoekt graag even mensen op en vlak voordat ze bij de mensen is heeft ze aan één neus vol lucht genoeg om vervolgens straal langs mensen te lopen. De mensen zijn hier niet altijd van gediend dus liep ik voor mijn gevoel Britt continue te corrigeren. Uiteraard kunnen we haar in zulke situaties ook aan de lijn doen (is soms ook verplicht) maar dat willen we Britt niet aldoor aan doen.

We hadden al even een broodje gegeten op een ranzig bankje in het hondenuitlaat gebied, niet echt een succes al je je broodje geniet tussen de condooms, wiet zakjes, legen bierblikjes en plastic zakken rotzooi. Je kunt je schouders er over op halen en stellen dat dit wel op meer plekken zo is en het helaas niet anders is en het daar bij laten. Het is wel hoe een stadsdeel van Groningen ongeacht de goede bedoelingen er als een vuilnisbelt uit ziet en daarmee geen goede indruk achter laat.

Ik (Menne) was de dag niet goed begonnen met een pijnlijk lijf en een zere maag, de warmte, drukte, viezigheid trok als een onweerswolk boven mij samen....de lol was er wat af. 

We liepen onder Haren door richting Glimmen en Appelbergen, ondertussen hadden we onderling ook al wat narigheid wat er uiteindelijk in resulteerde dat ik nadat we bij Appelbergen uit het bos stapten Ineke even kwijt raakte omdat die druk doende was met haar telefoon en de route en ik de aanwijzingen in de 'echte wereld' volgde. Ik keek na verloop van tijd nog een keer om maar zag dat ze me niet volgde en dacht dat ze vanwege al het gedoe maar besloten had om terug te lopen. Ik (Menne) vervolgde in mijn eentje met Britt het pad en ben met verloop van tijd op een mooi bankje gaan zitten om een broodje te eten en te zien of Ineke me weer achterop liep. Helaas bleek dat niet het geval...tja en hoe nu verder...eerst maar richting Zuidlaren en als ik bij de auto was, zo besloot ik, te bellen om te vernemen waar ze was. 

Ondertussen waren de paden tussen Glimmen, Noordlaren, Midlaren en Zuidlaren steeds mooier geworden , er was geen drukte en de warmte werd aangenaam en de pijn in het lijf had plaatst gemaakt voor de gedachte....waar is 'ze' nu toch weer...

In Zuidlaren aangekomen ben ik rechtstreeks via de Brink naar de auto gelopen en trof (uiteraard) Ineke daar ook niet aan, ik dacht immers dat ze of terug gegaan was of nog ergens onderweg. Dus eerst maar eens bellen....ik kreeg uiteraard de voicemail...maar ingesproken dat ik bij de auto was en dat ik zo richting Groningen zou gaan om de fietsen op te pikken. Hoe het met Ineke's fiets moest die ook op slot stond aan mijn fiets vast had ik nog niet echt bedacht. Ik hoopte maar dat haar fiets of al door haar zelf was meegenomen of dat ze haar fiets niet aan de mijne had vastgezet. Toen ik wegreed van de parkeerplek kreeg ik een belletje van Ineke; waar ik was want ik was niet bij de auto dus was ze de route maar weer terug gelopen in de veronderstelling dat ze me dan ergens op de route wel weer tegen het lijf zou lopen.

Achteraf blijkt dat Ineke buiten mijn zicht een 10 minuten met een collega die ze tegenkwam heeft staan praten en ze daarna volgens eigen zeggen de route heeft gelopen zoals die stond aangegeven. Hier is ergens iets fout gegaan want ik heb ook de route tot in Zuidlaren gelopen zoals het moest, zie de bijgevoegde link op de pagina. Toen ik 20 minuten op een bankje mijn broodje at en wachtte op Ineke heeft ze me dus buiten mijn zicht ingehaald en is ze ook buiten mijn zicht eerder in Zuidlaren aangekomen. Binnen Zuidlaren ben ik van de route afgeweken en ben rechtstreeks naar de auto gelopen waardoor we elkaar voor de tweede keer misliepen. 

Ondanks de valse start en de narigheid onderweg waren we beiden opgelucht dat het allemaal weer op z'n pootjes terecht kwam en hopen we de volgende keer een beetje beter in ons vel te zitten en elkaar niet halverwege het verhaal kwijt te raken....en hoe dat moet is een levensles......We hopen van het volgende deel samen te genieten want na Glimmen werd het echt mooi in Drenthe.

Tot de volgende keer.